• Home

De enige binding die ik heb met mijn biologische ouders…

adoptie, Uncategorized okt 19,2018

De enige binding die ik heb met mijn biologische ouders…

 

ben ikzelf…..

Niks bleek minder waar dan dat een kind van hooguit 4 maanden niks mee krijgt wat er met zichzelf gebeurd. Vanaf het moment dat het reptielenbrein bij het kind zich ontwikkelt blijven er herinneringen opgeslagen die je hele leven kan beïnvloeden.

Vanuit die vraagstelling ben ik in de familieopstelling gedoken en heb ik nieuwe inzichten opgedaan. Ik wilde graag weten waar ik mijn biologische ouders kon plaatsen, of ik ze überhaupt in mijn systeem moest plaatsen. Vanwege de biologische binding horen ze dus juist ook in mijn systeem en dat was een enorme geruststelling.

Vanuit de wet van binding blijkt dat ik ook een plek heb in het systeem van mijn biologische ouders. Voor een goed werkend systeem zijn er 3 eisen waar het systeem aan moet voldoen. Dat deze niet in balans zijn bij mij, realiseer ik me nu wel degelijk. Wat ik altijd ver weg heb gestopt komt nu als heel duidelijk naar boven.

Ik ben geadopteerd en ben bewust of onbewust afgestaan door mijn biologische ouders. Al die jaren kon ik de reden van afstaan in mijn papieren als voldoende beschouwen maar gezien de dingen die nu naar boven zijn gekomen over fraude met betrekking tot adoptie, heb ik nu ook mijn vragen bij de inhoud van mijn adoptiepapieren. Daardoor is het bij mij gaan leven. En voel ik me opeens niet compleet.

Door de eerste opstelling zag ik al waar ik in eerste instantie al mijn hele leven op leeg loop en dat de wet van geven en nemen bij mij niet in balans is. Vanuit de wet van binding kwam de vraag bij me op of mijn biologische ouders mij bewust of onbewust uit hebben uitgesloten uit hun systeem. Daar heb ik tot op de dag van vandaag geen antwoord op.

Ik hoor ook in hun systeem en doordat ik ben afgestaan hebben zij voor mij gekozen, of is er voor hun en mij gekozen, om mij uit te sluiten uit hun systeem. Of het nou bewust was of niet…. Ik realiseer me nu dat ik me uitgesloten voel. Ik hoor ergens bij en nu voelt dat als ergens buiten gesloten zijn.

Gelukkig zijn mijn adoptie ouders zo liefdevol geweest om mij toe te laten tot hun systeem maar toch… Het feit dat ik niet weet of ik bewust of onbewust ben afgestaan maakt mij niet compleet. Hebben zij mij bewust of onbewust uit hun systeem gezet. En dan kan ik er wel bij gaan denken dat ze het ongetwijfeld uit liefde hebben gedaan maar emotioneel is het toch een heel pijnlijk iets. Als baby kan je geen reactie geven op dat wat er gebeurd en jezelf uit de situatie redden.

Doordat ik geen systemische binding heb met mijn adoptie ouders ontstond er in plaats van binding verbondenheid.
Je kan ook verbonden aan elkaar zijn bij bijvoorbeeld donor en patiënt. Deze verbondenheid kan ontstaan door overleving. De donor helpt de patiënt die het dan overleefd. In mijn geval zorgen mijn adoptie ouders voor mij en zorgen zij ervoor dat ik het overleef. En daardoor heb ik ze toegelaten tot mijn systeem.

Met mijn biologische ouders heb ik binding en met mijn adoptie ouders heb ik verbondenheid.

 

door Shivas
ADHD, Uncategorized okt 7,2018

Learn to listen to your body ….

mde

Just learn to listen to your body to hear what it is telling you…

Een vol hoofd…. Dat mijn hoofd een paar jaar geleden steeds zo vol zat met gedachten maar er niks uit mijn handen kwam was een van de kenmerken die paste bij mijn diagnose ADD. Een hoop opheldering maar ook heel veel vragen kwamen mee bij het krijgen van de diagnose.

Wel medicatie, geen medicatie, hoe gaat mijn toekomst eruit zien, begrip, onbegrip, begrijpen, niet begrijpen…. Kortom een soort van nieuw paniek gevoel.

Mijn beeld bij de diagnose ADD was … Okay nu heb ik dus de bevestiging dat ik dus anders ben. Met de vraag erbij …. Hoe nu verder met al mijn symptomen?

Vermijden van drukke situaties…. Nog een kenmerk die bij ADD past… Sinds de diagnose begreep ik ook opeens waarom ik me dus niet kan concentreren bij het werken in een kantoortuin of bij het lezen van een boek in de huiskamer wanneer manlief tv aan het kijken was, mijn dochter aan het spelen was en mijn oudste thuis kwam en graag haar verhaal kwijt wilde. Ik kon niet schakelen van focus naar aandacht voor iets anders.

In mijn carrière als management assistente werkte ik meestal in een kantoortuin of met meerdere mensen op een kamer. Ik raakte geïrriteerd wanneer ik bezig was met het uitwerken van een notulen en die telefoon weer ging of een collega aan mijn bureau kwam om iets te vragen. Met als resultaat een sacherijnig antwoord of het uren doen over het uitwerken van een simpele notulen.

Thuis reageerde ik dan ook geërgerd wanneer ik met iets bezig was en iemand aandacht vroeg. Zat ik eindelijk ergens in met mijn volledige concentratie werd ik er weer uitgehaald en lukte het mij gewoonweg niet om weer terug te gaan in die focus.

Stap voor stap….De signalen die mijn lijf steeds aangeeft begin ik steeds beter te leren kennen. De irritatie in mijn lijf is ook een signaal….. het resultaat van mezelf steeds onderdompelen in situaties waar ik niet goed mee om kon gaan.

Waarom zou mijn psycholoog het dan nog steeds zo knap vinden dat ik het al 20 jaar volhield?

Instagram bericht 32.

Just learn to listen to your body to hear what it is telling you…

Stap voor stap leer ik te voelen wat er in mijn lijf gebeurt en dat te herkennen, de signalen leren te begrijpen en te verstaan…. En daarop vervolgens leren te anticiperen.

Ik leer lief te zijn voor mezelf, voor mijn lijf…. De enige die ik heb en daar ben ik graag zuinig op.

Luister jij naar je lijf? Weet jij wat je lijf je vertelt?

~Comfort uitbreiden door te leren luisteren naar mijn lijf.~

#herkennen #signalen #begrijpen #verstaan #anticiperen #kleine stapjes #Lifegoals #ADD #ADHD #ADHDcoach #taalvanhetlichaam #zelfkennis #communicatie #burnout #zelfvertrouwen #ruimteinjehoofd #jeenigelijf #lerenvoelen #persoonlijkegroei #gewenstesituatie #werkenaanmijnlijf #nlp #verdieping #verbinding #uitdaging #zelfkennis #nieuweidentiteit

door Shivas
ADHD, Uncategorized okt 5,2018

De betekenis van spaghetti….

Stilte om me heen maar drukte in mijn hoofd.

Kinderen naar school, manlief aan het sporten en straks werken… De ideale omstandigheden om eens lekker los te gaan op alles wat ik wil gaan doen. Maar dan komt het gevoel van lood in mijn gehele lijf… Ik voel me vandaag zo ontzettend chaotisch. Ik wil nog zoveel doen vandaag, maar mijn hoofd is vol en ik heb geen energie. Ik heb gewoon geen fut. Ik ben gewoon moe, op, kapot, futloos…. Blehhhhh. Het liefst plof ik op de bank, zet een leuke serie aan, neem er een pak koek bij en een pot thee en als kers op de taart… een heerlijke warme deken waar je zo in weg kan kruipen.

Maarrrrrrr……….. dan blijft de was liggen, het aanrecht vol vaat en most of all… mijn hoofd blijft vol met gedachten.

Vandaag de dag geef ik er maar aan toe dat mijn hoofd door die gedachten aanvoelt als een bord spaghetti.

….. Een perfecte omschrijving van een dag uit mijn leven 2 jaar geleden.

Sinds een paar jaar heb ik de diagnose ADD gekregen. Sindsdien zijn er heel veel puzzelstukjes op hun plekje gevallen. Die gaven mij heel veel inzichten maar echt tot een oplossing kwam ik toen niet.  Ik vond het wel een fijn idee om die stempel te krijgen van ADD. De versie van ADHD maar dan zonder de hyperactiviteit. Nooit geweten dat het beestje een naampje geven zo een verlichting teweeg zou kunnen brengen. Super blij met mijn diagnose omdat er heel veel puzzelstukjes op hun plek vielen en ook voelde een boel dingen opeens als heel logisch.

Wat een inzicht gaf mij die diagnose, maar ook schrik. Wat nu? Wat betekent deze diagnose naast de verlichting voor mij in de toekomst?

Nog meer gedachten erbij in mijn hoofd… om gek van te worden. Ik werd er jaren terug al eens gek van…. Met als resultaat toen een burn-out. Ik melde me dan ziek op mijn werk, bleef een paar weken thuis waarna ik weer aan het werk ging en mijn oude leventje weer oppakte. Dezelfde structuur, dezelfde gewoontes, dezelfde weg om vervolgens weer in een burn-out te komen. Zo heb ik het zeker 20 jaar volgehouden.

Mijn laatste psycholoog zei … Best knap van jezelf dat je het al 20 jaar zo volhoudt. Ik was blijkbaar een doorzetter.

door Shivas
Uncategorized okt 3,2018

Verjaring

~ Waarom vier ik eigenlijk mijn verjaardag?~

Vandaag ben ik jarig… Jarenlang vierde ik mijn verjaardag groots en uitgebreid. Veel mensen en heel veel eten. Hoe meer mensen hoe leuker… Het was ook altijd druk…

Eigenlijk te druk… maar de wetenschap dat het eigenlijk te druk was stopte ik heel ver weg en ik dealde daar de volgende dag wel mee. Het heel veel eten maken was eigenlijk ook vermoeiend maar dat nam ik dan voor lief. Wanneer de visite maar met een volle buik naar huis ging was ik tevreden maar compleet gesloopt.

Ik sloofde mezelf uit en was daarna compleet gesloopt, maar dat had ik ervoor over om in het middelpunt van belangstelling te staan op mijn verjaardag. Maar stond ik eigenlijk wel in dat middelpunt wat ik zo graag wilde en ervan verwacht? Oeps… nee dus. Ik stond namelijk de hele avond in de keuken om het eten op te warmen en op te dienen. Dus eigenlijk dat wat ik wilde gebeurde dus mooi niet.

  • Waarom wilde ik eigenlijk in het middelpunt van de belangstelling staan?
  • Waarom had ik daar dan behoefte aan?

Misschien herken je het wel dat je een grapje maakt en erom wordt gelachen. Dat je iets nieuws hebt en dat iedereen wil weten waar je het gekocht hebt. Dat gevoel wanneer iemand om mijn grapje lachte of wilde weten waar ik nieuws had gekocht… was het gevoel van aandacht… ze zien me toch staan… ik kan iets en dat gevoel deed me dan heel goed. De gedachte dat ik een spook zou zijn was er op dat moment niet.

Vroeger begreep ik het al niet hoe de populaire meiden het lukte alle aanzien te krijgen en dat iedereen er een moord voor deed om bij hun groepje te horen. Ik wilde ook graag ergens bij horen. Ik wilde er ook toe doen. Misschien moest ik ook maar de LA gear gympen gaan dragen die zij droegen, of de peperdure Levi’s kopen die zij droegen. Zou dat wat opleveren? Maar helaas…. Ook die poging heeft niet mogen baten. Daarna zelfs mijn eigenwaarde opzij gezet om erbij te mogen horen … Maar het veranderde niks aan de situatie, ze lieten me alsnog links liggen.

Nu doe ik eigenlijk precies hetzelfde als op de middelbare school. Ik nodig zoveel mogelijk familie en “vrienden” uit, wat lijkt op het aantrekken van die LA gear gympen en peperdure Levi’s…, en dan….. 😦 net als vroeger krijg ik niet waar ik al die moeite voor doe. Ja of ze een doggy bag mee mogen. Dat zorgt ervoor dat het dus vaak maar eenrichtingsverkeer is…

Mijn sociale leven bestaat inmiddels merendeels uit kennissen. Ach wat dat betreft is het net een trein… Er zijn mensen die op een station instappen of juist uitstappen maar ook die heel lang 1e klasse blijven zitten. Ongeacht de service of kwaliteit….

Mijn verjaardag ga ik vandaag klein vieren met mijn gezin, broertje en mijn beste vriendin. Ik ben benieuwd of het mensen opvalt dat ze geen uitnodiging hebben gekregen voor mijn vreetfestijn. Weet ik meteen wie ook geen kennissen meer zijn.

 

door Shivas
ADHD, Uncategorized okt 3,2018

Voel jij je ook wel eens dat 5e wiel aan de wagen?

 

~Als 41 jarige moeder van 2 meiden (10 en 20 jaar) dacht ik dat ik een stabiel leven had opgebouwd. Geregistreerd partnerschap en al ruim 16 jaar samen met de meest fantastische stabiele man die er voor mij bestaat, de kinderen zijn gezond, een koophuis en mijn familie waar ik op terug kan vallen. ~

Wie ben ik eigenlijk? Ik was 4 maanden dat ik naar Nederland kwam. Ik ben geadopteerd en ben geboren in Indonesië. Volgens mijn papieren ben ik geboren als buitenechtelijk kind van mijn vader en moeder en daarom ook afgestaan. Ik ben toen met heel veel liefde opgenomen in het gezin. Ik heb ook een jonger geadopteerd broertje uit Indonesië maar dan uit een andere streek.

Het begon al vrij vroeg… Op de basisschool begon het gevoel al, blijkt achteraf. Ik werd meestal als laatste gekozen uit de rij, ik werd wel uitgenodigd op partijtjes maar stond er altijd alleen bij. Ook op de middelbare school hoorde ik niet bij een groepje. Stond vaak alleen in de pauzes …. er kwam nooit iemand naast me zitten in de les.

En nu ook… ervaar ik zo een situatie nog wel eens… het 5e wiel zijn… Gisteren nog… Ik liep naar een groepje “pratende moeders” een prompt viel het gesprek stil. Ik gaf nog aan ze het gesprek mochten voortzetten en dat gebeurde ook een soort van. De moeders draaide hun rug deels naar me toe zette het gesprek voort met een nieuwe vraagstelling. Ik voelde me zo to much op dat moment… Mijn hoofd zei wat anders overigens.

Verjaardagen en taart… Breek me de bek niet open… Daar voel ik me dan ook zo niet fijn. Zeker bij een drukke verjaardag waar ik niemand ken. Kom je de kamer binnen vol met pratende mensen, alle ogen op jou gericht… Je kent niemand, maar uit beleefdheid geef je iedereen een handje en neemt plaats op een stoel… Vaak ben ik blij dat er dan taart en drinken voor me klaar staat. Ook al ben ik geen taartliefhebster… maar het is een goede afleider voor mijn onbehagelijke gevoel in mijn buik. De taart gaat er dan in als koek maar met muizenhapjes, ben ik lekker lang bezig. Het liefst vermijd ik deze verjaardagen ook, het kost mij teveel energie, maar soms ontkom je er gewoon niet aan. Dan zet ik die knop toch maar om en ga ik daar braaf zitten taart eten en koffie nippen en maar hopen dat ze me niet zien.

Jarenlang heb ik het gedrag van die mensen op school en verjaardagen gekoppeld aan mezelf.

  • Ze kiezen mij als laatste dus ik was niet leuk genoeg
  • Ik werd helemaal niet gekozen in een team dus ik was niet sportief genoeg
  • In de pauzes stond ik dan alleen te zijn dus ik zag er niet leuk uit
  • Mensen maken geen praatje met me dus ik ben eng
  • Men komt niet bij me zitten dus ze vinden me vies….

Het zelfbeeld wat ik had werd er niet fraaier op. Jaren heb ik ermee rondgelopen en nog steeds komt mijn lage zelfbeeld wel eens om de hoek gluren.

Je hebt toch een goed leven, je hebt hier alles wat je hartje begeerd, je hoeft geen honger te lijden…. Dat werd mij jarenlang toegeroepen. Ik moest vooral dankbaar zijn voor de kans die ik had gekregen hier op te groeien…. Ergens voelde ik dat ook zo en ook dat alles wat men zei dat het klopte maar toch was dat niet de oorzaak van mijn functie als 5e wiel.

Onbegrip… Ja dat was wat ik steeds voelde wanneer mijn ouders het probeerde te verzachten, wanneer mijn leraren mij probeerde te helpen met extra huiswerk… Ze begrepen niet wat ik daadwerkelijk voelde en wat het met mij deed of wat mij daadwerkelijk dwars zat…

Begreep ik het zelf eigenlijk wel? Ik voelde me toch zo niet gehoord!

Voel jij je ook wel eens niet begrepen of gehoord?

door Shivas

Vorige 1 2 3

sociale media

Meta

  • Inloggen
  • Berichten RSS
  • Reacties RSS
  • WordPress.org

Categorieën

All Rights Reserved by BusiProf. Designed and Developed by WordPress Theme.